شهر شعور

ﺳﻨﮓ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﻟﻌﻞ ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺧﺎﺭ ، ﺑﺎ ﻓﯿﺾ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺳﺮﻭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﻮﯾﺖ ﻭﺯﺩ ﺳﻮﯼ ﺟﺤﯿﻢ ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﻋﻮﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺭﺵ ﺑﺮﮒ ﺭﯾﺤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺯﺧﻢ ﺑﯽ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺑﯽ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺩﻝ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﺧﺎﮎ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻏﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﺮﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻡ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺭﺍ ﺍﺣﯿﺎﮔﺮ ﺟﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﺶ ﺩﻓﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﻮ ﺍﺟﻞ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﮔﯿﺮﺩ ﺯ ﮐﺎﻓﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﭼﻮﻥ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺪ ﻣﺮﮒ ، ﺁﺳﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻔﺎﻡ ﺭﺍﻓﺘﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﯾﯽ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺫﮐﺮ ﻣﻦ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﻄﻔﺖ ﺿﺎﻣﻦ ﺁﻫﻮ ﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﮔﺮﮒ ﺍﻓﺘﺪ ﮔﺮﮒ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﺮﺩﺵ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻤﺎﯼ ﺁﻥ ﻧﻘﺶ ﺷﯿﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﺎﮔﻪ ﺷﯿﺮ ﻏﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻧﺎﺯ ﺑﺮ ﻓﺮﺩﻭﺱ ﺁﺭﺩ ﻓﺨﺮ ﺑﺮ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﮐﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺍﻭﻓﺘﺪ ﺑﺮ ﮔﻨﺒﺪ ﺯﺭﯾﻦ ﺗﻮ ﮔﺎﻩ ، ﻣﺠﻨﻮﻥ ﮔﺎﻩ ، ﺧﻨﺪﺍﻥ ﮔﺎﻩ ، ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﻧﺎﺭ ، ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﻠﺘﺠﯽ ﻭﺍﺩﯼ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎﻍ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻭﯼ ﺣﻮﺭ ﮔﻞ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺿﺮﯾﺤﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺧﻼﺹ ﮔﻮﯾﺪ ﺩﺭ ﺣﺮﯾﻤﺖ ﯾﮏ ﺳﻼﻡ ﺍﺟﺮ ﺁﻥ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺧﺘﻢ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻮﺭ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﮔﯿﺮﺩ ﺩﺭ ﺩﻫﻦ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺍﺯ ﺧﺮﻣﻦ ﺯﻟﻒ ﺳﻠﯿﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺣﻮﺽ ﺻﺤﻦ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺭﺷﮏ ﮐﻮﺛﺮ ﺍﺳﺖ ﺯﻧﮕﯽ ﺍﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺸﻮﯾﺪ ﻣﺎﻩ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﭘﻮﺭ ﻣﻮﺷﺎﯾﯽ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﺭ ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻟﺐ ﮔﺸﻮﺩ ﻫﻤﮑﻼﻡ ﺫﺍﺕ ﺣﻖ ، ﭼﻮﻥ ﭘﻮﺭ ﻋﻤﺮﺍﻥ ﻣ شهر شعور...

ﻣﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﺮﺩﻡ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﺧﺮﺩﻡ ﮐﺮﺍﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﺮﺍ ﮐﻢ ﺍﺯ ﺻﻔﺮﻡ ﻭ ﮔﺮ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺰﻭﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﺪﺩﻡ ﮔﺪﺍﯾﯽ ﺩﺭﺕ ﺍﺯ ﺧﻠﻖ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻧﺰﻧﻢ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺑﺎﺯ ﻓﺰﻭﻧﯽ ﮐﺮﻣﺖ ﺳﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻡ ﮐﺸﺪﻡ ﺯ ﮐﺜﺮﺕ ﮐﺮﻣﺖ ﺍﯼ ﮐﺮﯾﻢ ﺍﻫﻞ ﺍﻟﺒﯿﺖ ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﻫﻤﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐُﺸﺪﻡ ﺯﻫﯽ ﮐﺮﺍﻣﺖ ﻭ ﻟﻄﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮﺩﯼ ﺑﺠﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﮕﺎﻥ ﺩﺭﺕ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﮔﺮﮒ ﮔﻨﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺩﺭﺩﻡ ﺑﻬﺎﯼ ﯾﮏ ﺛﻤﻦ ﺑﺨﺲ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻟﯿﮏﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺋﻮﻑ ﻣﯽ ﺧﺮﺩﻡ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﻦ ﻋﺸﻘﺶ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺍﺩ ﺭﺿﺎﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺒﺪﻡ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺎﻡ rlm;( ﻣﯿﺜﻢ rlm;) ﺭﺍﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯾﺴﺖ ﻗﺒﻮﻟﻢ ﮐﻨﺪ ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﻡ *** ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺣﺎﺝ ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ *** شهر شعور...

ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺁﻣﺪﻡ ، ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺩﺭﺩ ﻭ ﻏﻤﻢ ، ﺩﺭﺩ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﻦ ﺑﺪﻡ ، ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﺭ ﺯﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ ، ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﻮﺍﻥ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﺭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ، ﻣﻦ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﯼ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﯾﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﯾﺎ ﻧﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﻨﻢ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ، ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﻡ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ، ﺟﺰ ﺩﺭﮔﻪ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ، ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﮑﺮﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ، ﮐﻮ ﻋﻬﺪ ﻭ ﮐﻮ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺗﻮ؟ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ، ﺍﯼ ﺧﻢ ﺳﺒﻮ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻦ ﺁﺑﺮﻭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ ، ﮐﻮ ﻟﻄﻒ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﻮ؟ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﯿﻦ ، ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺒﯿﻦ ﺟﺰ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﭘﺮ ﻣﻬﺮﺗﺎﻥ ، ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ، ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺴﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻡ ، ﭼﻮﻥ ﺧﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺗﻮ *** ﺣﺎﺝ ﻋﻠﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ شهر شعور...

R ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒــــﺎﻝ ﻏﺰﻝ ، ﻭﺍﮊﻩ ﮔﺮﯾــﺰﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻗﺎﻓﯿـــــﻪ ﻭ ﻗﺎﻓﯿــــﻪ ﭘﻨﻬـــــﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮ ﺩﻣﯽ ﻟﻄﻒ ﻛﻨﯽ ﻭﺍﮊﻩﯼ ﺷﻌـﺮﻡ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻄﻠـــﻊ ﺑﯿﺖ ﺯ ﺗﻮ ، ﻣﺼــــــﺮﻉ ﭘـﺎﯾـﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺐ ﺷﻌـــﺮ ﭼﻨـﺎﻥ ﺣـــﺎﻝ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽﭼﻜـﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺗﻦ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺍﯾﻦ ﻫﻤـﻪ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻭ ﺑﯽ ﻏـﺰﻟﯽ ﺭﻓﺘـﻦ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻩﯼ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻃﺎﻗﺘـﻢ ﻃﺎﻕ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤـﻪﯼ ﭘُﺮ ﺗﻜــﺮﺍﺭ ﯾﮏ ﺍﺷــــــﺎﺭﺕ ﺯ ﺗـﻮ ﻭ ﺭﺍﻩِ ﺑﯿﺎﺑـــﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻏﺰﻟﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺳـــﺮﻭﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺮﻧﺠــــــﺪ ﻫﺮﮔــﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻫــﺮ ﻭ ﺁﻥ ﯾﺎﺭ ﺩﺑﺴﺘــﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺷﺎ ﻋﺮﻩ : ﮊﺍﻟﻪ ﺍﺳﺪﯼ rlm;( ﺧﺰﺍﻥ rlm;) شهر شعور...

ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩﻱ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﮔﻤﺸﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻳﺎﺭﺗﮕﺎﻫﺶ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻴﻨﻪﺀ ﻓﻬﻢ ﺍﺳﺖ؛ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪﺀ ﻭﻫﻢ ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﺵ ﻭ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺁﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﻟﻬﺮﻩﺀ ﺟﺎﻧﻜﺎﻫﺶ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺧﺎﻙ ﻣﺎﻫﻲ ﻋﻤﺮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ؟ ﻛﻔﻦ ﺑﺮﻑ ﻛﺠﺎ؟ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﺮﮒ ﻛﺠﺎ؟ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻫﺶ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﻮﺭﻩﺀ ﺗﻮﺑﻪ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪﺍﺵ شهر شعور...

بعدِ من تنها نخواهی ماند اما بعد تو بر منِ تنها نمی دانی چه ها خواهد گذشت... بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست، این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن... ماجراها زير باران ماندنى تر مي شوند مى روى از پيشم اما ، روز بارانى نرو بر درخت زنده بي برگي چه غم واي بر احوال برگ بي درخت..! همه دانند که سودا زده ی دلشده را چاره صبر است،ولیکن چه کند قادر نیست شهر شعور...

ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﻔﺮﻭﺯ ﺗﻮ ﺷﻤﻊ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺷﺪ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍِ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﯼ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺯﻫﺮﺍ ، ﮐﺠﺎﺳﺘﯽ؟ ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮﯼ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﯼ ﺑِﻨﺖ ﺳﯿﺪ ﻗُﺮﺷﯽ ، ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﯿﺮ ﺑﻼ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﯿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﻮﺱ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻨﺎﯼ ﺗﻦ ﺷﺪﻩ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺍﯾﮑﺎﺵ ﻣﺮﻍ ﺟﺎﻥ ﺑﭙﺮﺩ ﺯﺁﺷﯿﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺯﻫﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﯽ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﺤﻨﺖ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﯼ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﯼ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﻻﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺮﯾﮏ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘَﺮﻡ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﻟﻌﺠﺐ ﮐﺲ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻧﺸﺪ ﺯ ﺷﺮﺍﺭ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺯﻫﺮﺍ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻋﻠﯽ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯽ؟ ﺍﯼ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺯ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﻧﺪﺭ ﺣﯿﺎﺕ ﻋﺎﺭﯾﻪ ، ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﺯ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﻓﺘﺪ ﺑﻪ ، ﺩﺭ ، ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺮ ﺣﻖّ ﺧﻮﺩ ﺩﻫﻢ ﻗَﺴَﻤﺖ ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﯽ ﺑﺲ ﺟﻮﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﮐﺸﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺳﺎﻋﺪ ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﯼ ﺣﺴﻨﯿﻨﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﮔَﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺰﺍﺭ ﺗﻮ ﺁﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ، ﮔَﻪ ﺑﻬﺮ ﺗﺴﻠّﯽ ﺩﻝ ﺯﯾﻨﺐ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺟﺰ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺷﮏ ﺗﺮ ﻭ ﻟﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﺮﻏﮑﺎﻥ ﺗﻮ ﻧﺒﻮَﺩ ﺁﺏ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ شهر شعور...

شعر زیبای محمد حسین تبریزی متخلص به شهریار در مورد آخرین قرار با معشوقه خود در باغ بهجت آباد تهران این شعر زیبا قبلا به زبان ترکی بوده و بعد خود استاد به فارسی این شعر را ترجمه کرده اند بسیار زیباست برای خواندن این شعر به ادامه مطلب مراجعه فرمائید ﺑﻬﺠﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺰ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﯾﺎﺭ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﺂﻭﺭﺩﻩ ﭘﺮ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺧﻄﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﻣﺎ ﻫﺮﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺩﯾﻊ ﻭﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻭﺭﻧﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﺨﺖ ﻧﺎﺑﮑﺎﺭ ﺍﺷﮕﺮﯾﺰﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻨﻬﻢ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻬﺠﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻟﺐ ﺍﺳﺘﺨﺮﻭ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺮ ﭼﻨﺎﺭ ﻫﯿﮑﻠﯽ ﺩﺭ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺷﻢ ٬ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﯽ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ ﺁﻫﻨﻢ ﮔﻮ ﺁﺏ ﮔﺸﺖ ﻭﺯﯾﺒﻘﯽ ﺷﺪ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ٬ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﺳﺮﻣﺎ ٬ ﺳﺮ ﻭﺻﻮﺭﺕ ﮔﺰﺩ ﭼﻮﻥ ﻧﯿﺶ ﺧﺎﺭ ﻣﻦ ﺳﮓ ﻫﺎﺭﻡ ﮔﺰﯾﺪﻩ ٬ ﺳﺮﺩﯾﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻭﺯﺧﯽ ﺍﺯ ﻏﺎﺭ ﻫﺠﺮﺍﻧﻢ ﮐﻬﺎﻗﻠﯿﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﺭ ﻣﻮﺝ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻫﯿﮕﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺒﯿﺨﻮﻧﺒﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻓﻮﺝ ﺳﻮﺍﺭ ﺟﺰﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﻭ ﻣﻦ ٬ ﭼﺸﻢ ﮐﺲ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﺧﺘﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺴﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭ ﮔﻪ ﺑﻨﺎﻟﺪ ﻣﺮﻏﮑﯽ ﯾﻌﻨﯿﮑﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺴﺒﺪ ﺑﻬﻼﻻﯼ ﻧﻮﺍﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﻫﯿﮑﻞ ﻧﺤﺲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﻫﺮ ﺍﻣﯿﺪ ﮐﺎﺟﻬﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﺒﻮﺳﺎﻧﻨﺪﻭ ﺑﺮﺝ ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ ﺭﻭﺡ ﺷﺒﮕﺮﺩﻡ ٬ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﻣﯽ ﻧﻮﺭﺩﺩ ٬ ﮐﻮ ٬ ﮐﺠﺎ ؟ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﻏﺎﺭ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﻢ ٬ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﯾﺎ ﯾﮑﺼﺪﺍﯾﭙﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺎ ﺍﺻﻮﺍﺗﻢ ﺁﻣﯿﺰﺩ ٬ ﺑ شهر شعور...